In het boekje Trust yourself to life van Clara Codd staat een hoofdstukje The wings of the soul. Hierbij 3/4 ervan in het Nederlands.
Denken wij nog eens aan de definitie van de mens volgens Paulus: lichaam, ziel en geest.
Het lichaam is het huis waarin we wonen als we de school van het leven zijn binnengegaan. De ziel is ons denkende en voelende zelf, die na de dood doorgaat met denken en voelen, levendiger dan ooit. Wat is dan ons geestelijke zelf? Het is een vonk van het eeuwige, de Goddelijke Vlam die nooit de bron waaruit het voortkwam heeft verlaten. Lichaam en ziel zijn iets van hemzelf wat hij hier beneden heeft neergezet. Als we een zekere staat van ontwikkeling bereiken, ontwaakt het bewustzijn van die eeuwige in ons, en kunnen we ermee een worden.
Hoe doen we dat? Door aspiratie, en het besef dat dit bereikt kan worden – het is tenslotte ons ware zelf, de bron van alle wijsheid, liefde en kracht in ons; en van eeuwigdurende gelukzaligheid, want het koninkrijk Gods is binnenin ons.
Wat is geestelijk bewustzijn? Het is niet vroom zijn, noch paranormaal zijn. Annie Besant definieerde het als de intuïtieve gewaarwording van de eenheid van alle leven.
We verlangen allemaal naar happiness, geluk. Dat is het onbewuste besef dat geluk ons ware zelf is. Maar het wordt nooit hier gevonden. H.P. Blavatsky zegt ons Happiness is not to be gained on earth “Geluk is niet te verwerven op aarde. Hier is de donkere ingang en we moeten de deur openen teneinde het licht te zien. Of we het nu nirvana, hemel of svarga noemen, dat doet er niet toe. Want vanuit het Goddelijk beginsel gezien is het één, hoe groot de verscheidenheid ook mag worden ervaren door de verscheidene aardse duisterheden. Laten we geduldig wachten op de dag van onze werkelijke geboorte”.
Dat wonder van wijsheid en gelukzaligheid wat de bewuste eenheid met het leven zelf is, ligt op ieder van ons te wachten. We zoeken het door voortdurende aspiratie, door die geluidloze verheffing van het hart hemelwaarts, die door Plotinus genoemd werd de vlucht van het alleen-zijn tot het Al-ene. Dat is het ware gebed. Het is geen vragen om persoonlijk voordeel. Het is het omhoog richten van hart en hoofd, zoekend hoe te antwoorden op het Leven. En dat Leven is Liefde, is een lied. In Licht op het Pad lezen wij “Het leven zelf spreekt en is nooit stil. En haar uiting is niet, zoals de doven veronderstellen een kreet; het is een lied”.
De mens heeft twee vleugels waarmee hij hemelwaarts vliegen kan: zijn denken (hoofd) en zijn voelen (hart). Maar zij zijn als de vleugels van een vogel in en kooi. Deze mag verlangen en hopen, maar kan niet vliegen en heeft opgehouden te zingen. Dus moeten we de tralies van de kooi breken, van ons egoïsme, onze persoonlijke verlangens en ambities, een voor een, en hem leren te vliegen.
Hij kan vliegen als de vleugel van zijn denken is gevuld met ware en schone gedachten en ideeën, en de vleugel van zijn hart vol is met zuivere, onzelfzuchtige gevoelens.
Heb je ooit de kleine leeuwerik omhoog zien vliegen? Hij komt hoger dan bijna iedere andere vogel, zijn kleine hartje uitgietende in zang. En als je hem nog kunt zien dan zie je dat hij op stille vleugels rust in de lucht. Zo moeten onze zielen steeds hoger en hoger vliegen, totdat zij die stilte in de hemel vinden, wat betekent dat zijn vleugels – hart en hoofd – standvastig en stil zijn geworden, het begin van de mystieke ervaring.
Dit is de ware bedoeling van het gebed: het oprichten van het hart tot het Leven. Dan stroomt het leven benedenwaarts en vult het kleine menselijke hart met vreugde en schoonheid, die uitstraalt voor het geluk van allen die in de omgeving zijn.
En merk nog iets aan die kleine leeuwerik: zijn hoofdje is altijd omhoog gericht, in de richting van zijn vlucht. Dit is het symbool van de menselijke wil, dat steeds omhoog stijgende streven.