In het hierna volgende artikel wijst Radha Burnier (zij was internationaal President van de Theosophical Society van 1980 tot 2013) op het gevaar dat de natuurlijke wereld binnen enkele decennia grotendeels vernietigd zal zijn als gevolg van alle menselijke activiteit. Bovendien liggen er grote gevaren voor de mensheid door de grote kloof tussen rijk en arm op de wereld. En tenslotte ligt er een ernstig gevaar voor de menselijke samenleving in de manier waarop kinderen behandeld en geconditioneerd worden.
Het vormen van de toekomst van de wereld
De toekomst van de aarde en haar bewoners wordt ernstig bedreigd, maar de meerderheid van de mensen maakt zich daar geen zorgen over of beseft niet welk effect hun levensstijl misschien heeft op de toekomst. Een rapport, opgesteld door meer dan duizend wetenschappers voor de Verenigde Naties over de ‘Wereldwijde milieuvooruitzichten’ voorspelt het einde van 70 % van de natuurlijke wereld tegen het einde van de dertiger jaren van deze eeuw. De uiteenlopende gevaren waarmee alle levensvormen op aarde geconfronteerd worden zijn het gevolg van menselijke activiteit. De urgentie van de situatie wordt op dramatische wijze onder onze aandacht gebracht door de titel die gekozen werd door de vooraanstaande kosmoloog Martin Rees voor zijn boek Our Final Century.
Misschien zijn er wel meningsverschillen over de tijd die ons rest voor het terugdraaien van de huidige trends, maar de mening van deskundigen laat geen twijfel bestaan dat wij in een race tegen de klok gewikkeld zijn willen we de aarde, wijzelf en rest van de kostbare levensvormen van de natuur redden. Zijn de meeste mensen voorbereid op een snelle verandering in de menselijke gedachtegang, in hun doelstellingen en levensstijl? Nauwelijks.
Het beangstigende schokeffect van wereldwijde menselijke activiteit op de natuurlijke wereld is maar een deel van de chaos die veroorzaakt wordt door de levensstijl van de meer ‘ontwikkelde’ mensen op de wereld. Het Menselijke Ontwikkelingsrapport van de VN belicht de breder wordende kloof tussen rijk en arm. Terwijl in de negentiger jaren alles voor de wind ging in de VS, daalde de levensstandaard in talloze andere landen. Het inkomen van de rijkste één procent van de wereldbevolking is gelijk aan het inkomen van 57 procent van de armste mensen ter wereld. Levensverwachting, de kans op geletterdheid en het kunnen volgen van een opleiding zijn bijzonder laag in Afrika en andere door armoede geteisterde gebieden.
De speciale adviseur voor de doelstellingen van ontwikkelingshulp van Kofi Annan, de (toenmalige – red.) secretaris-generaal van de VN, stelt dat economische groei alleen geen einde zal maken aan de armoede:
“Als we ons niet richten op zaken als ondervoeding en ongeletterdheid, beide oorzaak en symptoom van armoede, zullen de doelstellingen niet gehaald worden. De cijfers zijn beschamend: in de afgelopen tien jaar zijn meer dan dertien miljoen kinderen gestorven door aan diarree verwante ziekten. Ieder jaar sterven er meer dan een half miljoen vrouwen – iedere minuut van de dag één – tijdens de zwangerschap en in het kraambed. Meer dan 800 miljoen mensen lijden aan ondervoeding.”
Er bestaat een inherent gevaar voor de mensheid doordat er enorme bevolkingsgroepen zijn zonder voldoende voedsel, water, onderwijs en sanitair, terwijl een paar bevoorrechte mensen leven in weelde die haar weerga niet kent. Deze feiten worden herhaaldelijk bevestigd door onderzoek en statistiek, onlangs nog in een rapport van het Centrum voor Internationaal Onderzoek naar Armoede van de Universiteit van Bristol.
Er ligt ook een ernstig gevaar voor de menselijke samenleving in de manier waarop kinderen behandeld en geconditioneerd worden. In The Theosophist van oktober 2003 verwezen wij naar de wijdverspreide cultuur van geweld onder kinderen, die zelfs moord en verkrachting plegen. Dit is geen gevolg van armoede, want zulke dingen gebeuren in welvarende landen. “Meer dan één op de vier van alle Britse tieners beging in de afgelopen twaalf maanden een misdaad, volgens een voorlopig rapport over jongerenrechtspraak” (Guardian Weekly, januari 2004). De meeste kinderen zijn zich waarschijnlijk niet bewust van de gevolgen van hun acties, vandaar dat we de vraag moeten stellen waarom de huidige maatschappij ertoe leidt dat zij hun natuurlijke gevoeligheid verliezen en even hard worden als de slechtste volwassenen.
In Latijns-Amerika zijn straatkinderen genadeloos neergeschoten. Een artikel in Le Monde dat het lot van zulke kinderen in Guatemala beschrijft, doet ons huiveren. Sommigen hebben getracht te ontsnappen aan een alcoholische vader, misbruik, incest of honger door de straat op te gaan. Daar wacht hen een ander soort lijden, daar zij in handen vallen van verkopers van verdovende middelen en bendeleden. Zij worden doodgeschoten als ongedierte door politieagenten of door winkeliers en anderen die hun omgeving willen ‘schoonvegen’.
The Washington Post bracht een soortgelijk rapport uit over het lot van arme kinderen in de verschrikkelijke sloppenwijken van Rio de Janeiro. Nadat politieagenten in 1993 het vuur openden op slapende kinderen voor een katholieke kerk, werd een getuige aangehaald die zei: “Er was geen spijt. Er was geen schaamte over wat ze zojuist gedaan hadden op klaarlichte dag. De politie was volkomen onverschillig, alsof ze op de bus stonden te wachten.” Onder de slachtoffers bevonden zich jongeren die niemand kwaad gedaan hadden en die op school zaten of een armzalige boterham verdienden.
Wanneer geweld doorsijpelt in het denkvermogen van kinderen omdat ze daardoor omringd worden, kan men verwachten dat toekomstige generaties agressiever en ongevoeliger zijn dan de huidige. Dit zou een wereldwijd probleem betekenen, aangezien nationale en regionale culturen voortdurend geërodeerd worden door de alomtegenwoordige communicatiemedia. Door de huidige generatie kinderen de mogelijkheden te ontzeggen om een gevoel van moraliteit, cultuur, verdraagzaamheid en affectie aan te kweken, brengen wij de toekomst ernstig in gevaar.
Uit: The Theosophist, maart 2004
Vertaling: A.M.I.