Theosofen doen niet aan politiek. Althans niet aan de waan van de dag-politiek die zich binnen het dualistische denken afspeelt. Alle mensengroepen hebben zo hun taak en doel, ook de politici. Maar voor theosofen is dit het boven het dualistische denken uitstijgen, hoger manas ontwikkelen. Een handvol mensen wat dit bereikt doet waarschijnlijk meer voor de vooruitgang van de mensheid dan duizend politici.
Maar theosofen kijken wel altijd naar de mensheidsontwikkeling vanuit een groter perspectief. Daarin hebben, naast vele andere zaken, ook regeringsvormen hun plaats en tijd. Daarom is het wel eens interessant om even een blik te werpen op de huidige stand van de regeringsvorm democratie in onze tijd. Vandaar onderstaande korte beschouwing.
“Sommigen denken dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de hele wereld bestaat uit democratieën. Maar de feiten wijzen in een tegengestelde richting. Het zijn de bestrijders van de liberale wereldorde die de wind in de rug hebben.
De Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington onderscheidde in een onderzoek uit 1991 drie democratiseringsgolven. De eerste duurde van begin negentiende eeuw tot 1929, toen Benito Mussolini in Italië aan de macht kwam. Op het hoogtepunt in deze periode kende de wereld 29 democratieën. In de periode 1922 tot 1942 bleven er 12 over. De tweede golf duurde van 1945 tot 1962 en telde 36 democratieën. Tussen 1962 en 1974 viel dat terug tot 30. Vanaf 1974 was er een derde golf die op zijn hoogtepunt, na de val van de Muur, een kleine 100 democratieën telde.
Sinds 2001 zit de klad er weer in. Rusland is volgens de Russische oppositieleider Aleksej Navalny verworden tot een politiestaat. In China heeft de economische liberalisering nog steeds niet geleid tot politieke liberalisering en in de Arabische wereld bleek de ‘lente’ in werkelijkheid een winter te zijn. The Economist Intelligence Unit telde in 2017 nog 21 echte democratieën. In die landen leeft slechts 5 procent van de wereldbevolking”.
Aldus Arend Jan Boekestijn in Elsevier Weekblad – 24 maart 2018
Een mooie beschouwing over regeringsvormen vind je al in het werk Politika van Aristoteles, 384 – 322 vChr
Wikipedia vat dit gedeelte als volgt samen:
In Boek 2, hoofdstuk 6 tot 7, poneert Aristoteles een beroemde classificatie van zes typen van regeringsvormen. Hij verdeelt deze in “goede” en “corrupte” (of slechte) regeringsvormen enerzijds en het aantal regeerders die het wetgevend orgaan vormen anderzijds. In het laatste geval gaat het over één, een beperkt aantal en velen. De goede regeringsvormen die hij onderscheidt zijn de monarchie, de aristocratie en de constitutionele democratie, de corrupte regeringsvormen zijn tirannie, oligarchie en volksdemocratie (of: volksbestuur). Goede regeringsvormen regeren in het algemeen belang terwijl corrupte regeringsvormen slechts regeren in het belang van degenen die regeren. Overigens bestaat er een misverstand over deze classificatie. Corrupte of slechte regeringsvormen zijn slechts “doorgeschoten vormen van de goede, waarin het belang van allen niet meer gediend wordt en het belang van enkelen centraal komt te staan”.