Meditatie is niet alleen de beheersing van lichaam en denken, noch is het een systeem van in- en uitademen. Het lichaam moet stil, gezond en zonder spanning zijn. Gevoeligheid moet worden versterkt en bestendigd, en het denken met al zijn geklets, verwarring en begeren moet tot een einde gebracht. Het is niet het lichaam waarmee men beginnen moet, maar juist het denken met zijn meningen, vooroordelen en eigenbelang wat men in ogenschouw moet nemen. Als het denken gezond is, vitaal en krachtig, dan wordt ook het gevoel verhoogd en buitengewoon sensitief. Dan zal het lichaam, met zijn eigen natuurlijke intelligentie wat niet is aangetast door gewoonte en smaak, ook functioneren zoals het moet. Dus moet men beginnen met het denken en niet met het lichaam. Het denken bestaande uit gedachten en uitdrukkingen van gedachten. Louter concentratie maakt het denken smal, beperkt en bros, maar concentratie komt als iets natuurlijks als men zich bewust is van de wegen en bewegingen van het denken. Dit bewustzijn komt niet van de denker, die kiest en verwerpt, die vasthoudt en weggooit. Dit bewustzijn is zonder keuze en is zowel het uitelijke als het innerlijke; het is een heen en weer gaan tussen die twee, zodat de scheiding tussen het uiterlijke en het innerlijke tot een einde komt.
De gedachte doodt het gevoel – het gevoel dat liefde is. De gedachte kan alleen maar plezier en genot schenken, en in het nastreven van genot wordt liefde opzij geschoven. Het genieten van eten en drinken heeft zijn voortzetting in gedachten, en het louter beheersen en onderdrukken van dit genot, wat voortgebracht is door het denken, heeft geen betekenis; het schept alleen maar verscheidene vormen van conflict en dwang. Het denken, wat in feite ook materie is, kan niet op zoek gaan naar dat wat buiten tijd is, want het denken is herinnering, en de ervaring in die herinnering is zo dood als een blad van de vorige herfst. In het bewustzijn van dit alles komt aandacht, wat niet het produkt is van onoplettendheid. Het is juist onoplettendheid, gebrek aan aandacht, wat de prettige gewoonten van het lichaam heeft gedicteerd en de intensiteit van het voelen heeft verdund. Onoplettendheid kan niet omgevormd worden tot aandacht. Het zich bewust zijn van onoplettendheid is aandacht.
Het zien van dit hele complexe proces is meditatie waarvan alleen orde in deze verwarring kan komen. Deze orde is zo absoluut als de orde in de wiskunde, en hieruit volgt actie – het onmiddellijke handelen. Orde is niet rangschikking, ontwerp en proportie; deze komen veel later. Orde komt uit een denken wat niet verstopt is door gedachten. Als het denken stil is is er leegheid, en dat is orde.
Krishnamurti foundation London, 1969. Recordings